PORSCHE 917L 1970

RYS HISTORYCZNY  : Porsche 917 to sportowy prototyp samochodu wyścigowego opracowany przez niemieckiego producenta Porsche w celu wykorzystania przepisów dotyczących budowy 5-litrowych samochodów sportowych. Napędzany silnikiem typu 912 z silnikiem 12-cylindrowym, który był stopniowo zwiększany z 4,5 do 5,0 litrów, 917 został wprowadzony na rynek w 1969 roku i początkowo okazał się nieporęczny na torze wyścigowym, ale ciągły rozwój poprawił właściwości jezdne i zdominował wyścigi samochodów sportowych w 1970 i 1971 roku. W 1970 r. zapewnił Porsche pierwsze zwycięstwo w klasyfikacji generalnej 24-godzinnego wyścigu Le Mans, co powtórzyło w 1971 r. To przede wszystkim przyczynił się do zwycięstwa Porsche w Międzynarodowych Mistrzostwach Markowych w 1970 i 1971 roku. Porsche opracowało model 917 z myślą o wyścigach Can-Am, czego kulminacją było 917/30 z podwójnym turbodoładowaniem, które jeszcze bardziej zdominowało tę rolę. Kierowcy Porsche wygrali mistrzostwa Can-Am w 1972 i 1973 roku. W latach 1969-1975 917 kierowców wygrywało mistrzostwa Interserie każdego roku. 12 marca 1969 roku na Salonie Samochodowym w Genewie zaprezentowano 917 pomalowany na biało z zielonym nosem i czarnym numerem 917. Krótka literatura na temat samochodu wyszczególniała cenę gotówkową 140 000 marek, około 16 000 funtów według kursów wymiany z epoki, czyli cenę około dziesięciu Porsche 911. Cena ta nie pokrywała kosztów rozwoju. 20 kwietnia szef sportów motorowych Porsche, Ferdinand Piëch, pokazał inspektorom CSI 25 917 zaparkowanych przed fabryką Porsche. Piëch zaoferował nawet możliwość jazdy dowolnym samochodem, ale została odrzucona.

OPIS  : PORSCHE 917L

Podwozie samochodu zaprojektował Helmuth Bott, a silnik Hans Mezger, oba pod kierownictwem Ferdinanda Piëcha. Samochód został zbudowany na bardzo lekkim podwoziu przestrzennym (42 kg), które było stale sprężane gazem w celu wykrycia pęknięć w spawanej konstrukcji. Moc pochodziła z nowego 4,5-litrowego silnika chłodzonego powietrzem, zaprojektowanego przez Mezgera. Całkowicie nowy płaski blok 12 został zaprojektowany bez przesunięcia cylindra wymaganego przez konstrukcję typu bokser, aby utrzymać kompaktowość silnika. Silnik „Typ 912” charakteryzował się płaskim układem 12 cylindrów o kącie 180° z sześcioma skokami korby (każdy czop korbowodu był dzielony przez przeciwległą parę tłoków) w przeciwieństwie do dwunastu w bokserze, podwójnymi wałkami rozrządu w głowicy napędzanymi przez koła zębate zamontowane centralnie i podwójnymi świecami zapłonowymi zasilanymi z dwóch rozdzielaczy. Duży, poziomo zamontowany wentylator chłodzący był również napędzany z centralnie zamontowanych kół zębatych. Przekładnia typu 920 montowana wzdłużnie została zaprojektowana tak, aby przyjmować zestaw czterech lub pięciu biegów. Aby samochód był kompaktowy pomimo dużego silnika, pozycja za kierownicą była tak wysunięta do przodu, że stopy kierowcy znajdowały się poza osią przedniego koła. Samochód posiadał niezwykłą technologię. Wykorzystano w nim wiele komponentów wykonanych z tytanu, magnezu i egzotycznych stopów, które zostały opracowane dla lekkich zawodników górskich „Bergspyder”. Inne metody redukcji masy były raczej proste, takie jak wykonanie gałki dźwigni zmiany biegów z drewna brzozowego, niektóre metody nie były proste, takie jak wykorzystanie samej ramy rurowej jako przewodu olejowego do przedniej chłodnicy oleju (konstrukcja stosowana z powodzeniem przez Lotusa począwszy od Lotusa 22 z 1962 roku). Istnieje co najmniej jedenaście wariantów 917. Pierwotna wersja miała zdejmowane usterzenie średnie z aktywnymi klapami tylnego skrzydła, ale miała spore problemy z prowadzeniem przy dużych prędkościach ze względu na znaczną siłę nośną tyłu. Problemy z prowadzeniem zostały zbadane podczas wspólnego testu na torze Österreichring przez inżynierów fabrycznych i ich nowych partnerów z zespołu wyścigowego, firmę JW Automotive. Po wyczerpujących eksperymentach przeprowadzonych przez obie grupy, odkryto, że krótszy, bardziej uniesiony ogon zapewnia samochodowi większą stabilność aerodynamiczną przy dużych prędkościach. Wersja 917L z długim ogonem i niskim oporem powietrza została zbudowana specjalnie na 24-godzinny wyścig Le Mans w 1970 roku. Wyścig Le Mans w 1970 r. składał się prawie w całości z długich prostych, a ta wersja została zaprojektowana tak, aby zmaksymalizować możliwości prędkości wynikające ze zwiększonej mocy rozwijanej przez silnik o rzędowej 12 rzędach w porównaniu z poprzednimi typami Porsche. Model 917L z 1970 roku był w dużej mierze oparty na pierwszym modelu z 1969 roku. Mimo to kierowca fabryczny, Vic Elford, uznał, że prędkość końcowa samochodu jest wystarczającą przewagą nad jego wciąż wątpliwym prowadzeniem na odcinkach hamowania i zakrętów w Le Mans. Na prostych był o 25 mil na godzinę szybszy niż 917K i Ferrari 512Ss.  W wyścigu Le Mans w 1970 roku zgłoszono dwa samochody, jeden przez Porsche Salzburg, a drugi przez Martini Racing. Porsche Salzburg 917L zostało zakwalifikowane na pole position przez Elforda, ale wycofało się z powodu awarii silnika po 18 godzinach, a Martini 917L zajęło 2. miejsce, pięć okrążeń za zwycięskim Salzburg 917K Hansa Herrmanna i Richarda Attwooda.