OPEL SENATOR A2 TAXI

RYS HISTORYCZNY  : Opel Senator – samochód osobowy klasy średniej-wyższej produkowany przez amerykański koncern motoryzacyjny General Motors pod niemiecką marką Opel w latach 1978–1993. Rozwój Senatora rozpoczął się w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych. W pierwotnych założeniach nie miał to być sztandarowy model Opla, lecz następca Commodore B. Wobec fatalnych wyników sprzedaży w 1973 roku, dla inżynierów Opla stało się oczywiste, że prace nad następcami serii KAD (modele Kapitan, Admiral, Diplomat) nie mają dalszego sensu. Kierownictwo Opla chciało nadal posiadać reprezentanta w segmencie dużych sedanów, który miał uplasować się wyraźnie powyżej Opla Commodore, pod względem prestiżu i komfortu. Zrezygnowano również z rozwijania silników ośmiocylindrowych, głównie za sprawą gwałtownego wzrostu cen paliw. Klienci w tej klasie pojazdów oczekiwali nowoczesnego wyposażenia i luksusu, niekoniecznie zaś łamacza cen. Senator został oparty – podobnie jak Rekord E – na platformie GM V, był więc stosunkowo tani w produkcji. Na bazie Senatora powstała też sportowa Monza, o nadwoziu hatchback. Nowe nadwozia dopracowano w tunelu aerodynamicznym Pininfariny. Oba pojazdy zaprezentowano w 1977 roku.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : OPEL SENATOR A2 TAXI

W grudniu 1982 roku Opel Senator przeszedł lifting. Zmieniona została m.in. atrapa chłodnicy oraz przednie lampy. Obniżono też zwis przedni, zastosowano zderzaki z tworzywa sztucznego, odblaskowy panel między tylnymi światłami. Projekt wnętrza został całkowicie przejęty z odnowionego Senatora A1. Światła przeciwmgielne, które zostały zintegrowane z przednim zderzakiem, były teraz standardowo dostępne we wszystkich modelach. Zastosowano nowe wzory felgi aluminiowych w rozmiarach ’14 i ’15 cali, stalowe koła wyłącznie w rozmiarze ’14. Od roku modelowego 1985 stosowano chromowane pierścienie i osłony piast na stalowych felgach. Co ciekawe, oryginalne stalowe obręcze Senatora A2 są znacznie mniej popularne, niż fabryczne felgi aluminiowe. Dostępne były również podgrzewane i regulowane elektrycznie lusterka. Chromowane listwy na panelach drzwiowych zostały zastąpione przez listwy w kolorze tapicerki. Chromowane wykończenia na framudze drzwi zastąpiono matowo-szarym aluminium. Wzrósł poziom bezpieczeństwa – centralny zamek zintegrowano z czujnikiem zderzenia, który automatycznie odblokował wszystkie drzwi w razie wypadku. Od grudnia 1983 r; za dopłatą dostępny był trzy-obwodowy system ABS. Taki układ ABS pobiera osobny odczyt z kół przednich, kontrola ciśnienia tylnych kół odbywa się wspólnie. Gdy jedno tylne koło wpada w poślizg, ciśnienie w obwodzie hamowania obu tylnych kół zmniejsza się w tym samym stopniu. System zastosowany w Senatorze nie jest bezpośrednio zapożyczony od Rekorda E2. Pomiar prędkości tylnych kół odbywała się za pośrednictwem oddzielnych czujników prędkości, rozmieszczonych na wale napędowym, nie zaś poprzez pojedynczy czujnik w mechanizmie różnicowym – jak w Rekordzie. W pojazdach z systemem ABS, przyspawano dodatkową płytę usztywniającą. Dla sportowego zawieszenia dostępne były amortyzatory gazowe na przedniej osi. Po zaprzestaniu produkcji Opla Commodore zaistniała znaczna luka między Rekordem a Senatorem, podobnie jak w przypadku Manty i Monzy. Senator A2 napędzany był tylko silnikami wyposażonymi we wtrysk paliwa. Znany z Rekorda, czterocylindrowy 2.0 E został dodany do palety Senatora A2 w maju 1983. Silnik wyposażony był we wtrysk Bosch LE-Jetronic. Jednostka miała też elektroniczny zapłon, połączony z funkcją odłączenia pompy paliwowej 0.15 sekundy od wyłączeniu zapłonu. Ryzyko pożaru zostało w ten sposób znacznie zmniejszone. Od lipca 1983 moc silnika wzrosła do 115 KM. Na rynek Szwajcarii i Szwecji silnik ten był wyposażony w układ recyrkulacji spalin. W grudniu 1984 r. dwulitrowa jednostka została zastąpiona nowo opracowanym silnikiem 2.2 E, który charakteryzował się nisko dostępnym momentem obrotowym. W tym samym czasie silnik 2.5 E otrzymał nowy wtrysk Bosch LE-Jetronic, lepszy wał korbowy oraz większe zawory. Zaowocowało to znacznym przyrostem momentu obrotowego. Najmocniejszy 3.0 E również otrzymał nowy wał korbowy i wtrysk, a także nowy przekaźnik, który rozłączał pompę paliwową. Głowica cylindrów silnika 3.0 E otrzymała hartowane gniazda zaworowe, które miały sprzyjać pracy na benzynie bezołowiowej[8]. W ostatnim roku produkcji pojawił się inny sześciocylindrowy silnik, również o pojemności trzech litrów. Jednostka współpracowała z trójdrożnym katalizatorem, legitymując się mocą 156 KM. Stopień sprężania był niższy względem jednostki 3.0 E, co było konieczne wobec wypierania etyliny przez benzynę bezołowiową. Zastosowano wtrysk LU-Jetronic, katalizator wymusił też zmiany w układzie wydechowym. Elektroniczny układ zapłonowy z czujnikiem Halla, zintegrowano z rozdzielaczem zapłonu, zapewniało to odcięcie dawki paliwa w przypadku braku zapłonu na cylindrze. Podstawowy model posiadał wyposażenie całkiem odpowiednie na tle konkurencji. Najtańszego Senatora wyposażono w czteroramienną kierownicę, chromowane osłony piast na felgach stalowych, boczne lusterka regulowane z wnętrza oraz światła przeciwmgielne. Deska rozdzielcza posiadała regulację podświetlenia i obrotomierz. Do roku modelowego 1985 Senator występował z tapicerką szytą na tzw. jodełkę, później zastosowano wzory z Rekorda E2. Niewielka liczba Senatorów została prawdopodobnie zamówiona dla niemieckiego pogotowia ratunkowego oraz jako pojazdy dowodzenia straży pożarnej. Dla organizacji ratunkowych Senator mógł być w tym celu zbyt drogi i niepraktyczny. W Szwajcarii dużym zainteresowaniem cieszył się Senator przystosowany do roli ambulansu. Opel zaoferował także samochód pogrzebowy na bazie Senatora, był on 60 cm dłuższy względem sedana. Karawan występował ze wszystkimi silnikami benzynowymi. Przez cały okres produkcji Senator był oferowany jako reprezentacyjna taksówka. Rekomendowane jednostki do taksówek to czterocylindrowe silniki benzynowe, oraz 2.3 TD