JAGUAR XK120

RYS HISTORYCZNY : Jaguar XK120 – sportowy samochód osobowy produkowany przez brytyjską firmę Jaguar Cars w latach 1948–1954. Dostępny jako 2-drzwiowe coupé lub 2-drzwiowy roadster. Następca modelu SS100. Do napędu użyto silnika R6 o pojemności 3,4 litra. Moc przenoszona była na oś tylną. Samochód został zastąpiony przez model XK140. Wyprodukowano 12.055 egzemplarzy. W 2016 roku Bonhams sprzedał identycznego roadstera z kierownicą po lewej stronie ze stopu metalu – jednego z zaledwie 184 – za 396 000 dolarów (302 566 funtów). Jest to najwyższa cena osiągnięta do tej pory na aukcji za XK120.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : JAGUAR XK 120

Prezentacja tego modelu Jaguara miała miejsce podczas Earl Court Motor Show w Londynie, w 1948 roku. W czasach, gdy większość takich samochodów na szosach miała wciąż oddzielone od bryły karoserii błotniki, jednorodna karoseria dawała wrażenie nowoczesności. Całości dopełniały idealne proporcje karoserii. Dodatkowo Jaguar był wyposażony w nowy, 6-cylindrowy silnik o pojemności 3,4 l z dwoma wałkami rozrządu w głowicy. Ten typ konstrukcji silnika wcześniej stosowane tylko w samochodach wyścigowych. Symbol 120 miał oznaczać maksymalną prędkość auta w milach na godzinę. Podczas oficjalnego pokazu w Belgii okazało się jednak że pojazd o standardowym nadwoziu z szybą i postawionym dachem osiągnął prędkość 126 mil na godzinę, czyli 202 km/h. Przed wojną zakłady Jaguara montowały silniki produkowane przez firmę Standard, z własnymi górnozaworowymi głowicami; dwuwałkowy silnik serii XK był zatem zupełną nowością. Opracowano go pod koniec wojny dla nowego sedana który miał bez trudu osiągać prędkość rządu 160 km/h. Ostatecznie Jaguar Mark VII pojawił się dopiero w 1951 roku. Oddzielne od karoserii nadwozie tworzyła rama z masywnych podłużnic o profilu skrzynkowym, połączonych poprzecznymi elementami. Zawieszenie przednie Jaguara XK120 stanowiły wahacze poprzeczne i drążki skrętne, zaś tylne stanowił sztywny most napędowy na resorach piórowych. Jaguar nie przewidywał dużego popytu na model XK120, budował więc karoserie pierwszych egzemplarzy w tradycyjny sposób – ręcznie montując aluminiowe płaty poszycia na drewnianym szkielecie nadwozia. Kiedy zaczęły napływać liczne zamówienia, aby im sprostać producent przestawił się na bardziej przemysłowe metody produkcji i aluminium zastąpił stalą, co odróżniało kolejne egzemplarze od pierwszych 240 Jaguarów XK120. Przez pierwszych 18 miesięcy większość aut produkowano z przeznaczeniem na eksport. Model XK120 pojawił się na rynku krajowym dopiero na początku lat 50. Swój imponujący jak na owe czasy wygląd Jaguar XK120 w pewnym stopniu zawdzięczał wpływom stylistyki nadwozi włoskiej firmy Touring, znanej z Alf Romeo, czy BMW, ścigających się w Mille Miglia pod koniec okresu międzywojennego. Był to najszybszy samochód produkcyjny na świecie w swoim czasie, który został następnie rozwinięty w modelach XK140 i XK150. Wszystkie XK120 miały niezależne przednie zawieszenie z drążkiem skrętnym zaprojektowanym przez Heynesa, półeliptyczne resory piórowe z tyłu, układ kierowniczy z recyrkulacją kulek, teleskopowo regulowaną kolumnę kierownicy i 12-calowe hamulce bębnowe na całym obwodzie, które były podatne na blaknięcie. Niektóre samochody były wyposażone w bębny hamulcowe Alfin (ALuminium FINned), aby pomóc przezwyciężyć zanikanie. Otwarty dwumiejscowy samochód zapewniał niewielką ochronę przed warunkami atmosferycznymi. Lekka, składana płócienna góra i odpinane szyby boczne schowane za siedzeniami nie rzucały się w oczy. Drzwi nie posiadały zewnętrznych klamek; Otwierano je za pomocą wewnętrznej linki, do której można było dostać się przez klapę w bocznych szybach, gdy sprzęt pogodowy był na swoim miejscu. Przednią szybę można zdjąć w celu zamontowania szyb aerodynamicznych. Coupé z opuszczaną głowicą (DHC) miało wyściełany, wyłożony płócienną górą, która po złożeniu składała się na tylny pokład za siedzeniami, oraz zwijane szyby z otwieranymi ćwiartkami. Płaska, szklana, dwuczęściowa szyba przednia została osadzona w stalowej ramie, która została zintegrowana z nadwoziem i pomalowana na ten sam kolor. Deski rozdzielcze i obramowania drzwi zarówno w DHC, jak i zamkniętym coupé (FHC) były fornirowane drewnem, podczas gdy otwarte samochody były obszyte skórą. Wszystkie modele miały zdejmowane patry („błotniki” w Ameryce) zakrywające tylne nadkola, co podkreślało opływowy wygląd. W samochodach wyposażonych w opcjonalne koła druciane z centralną blokadą (dostępne od 1951 roku) pominięto paty, ponieważ dawały one niewystarczający prześwit dla chromowanych, dwuusznych podróbek piast Rudge-Whitworth. Chromowane koła druciane były opcjonalne od 1953 roku. Fabrycznie standardowe opony krzyżowe 6,00 × 16 cali były montowane na pełnych kołach 16 × 5K (przed 1951 rokiem), a opony radialne 185VR16 Pirelli Cinturato były dostępne jako późniejsza opcja. Oprócz drucianych kół, ulepszenia wersji Special Equipment (SE) (zwanej w Stanach Zjednoczonych wersją M dla zmodyfikowanych) obejmowały zwiększoną moc, sztywniejsze zawieszenie i podwójny układ wydechowy.