LANCIA DELTA INTEGRALE 16V

RYS HISTORYCZNY  : Lancia Delta I została po raz pierwszy zaprezentowana w 1979 roku podczas targów motoryzacyjnych we Frankfurcie. Pojazd został zaprojektowany przez studio stylistyczne Italdesign, które nadzorował Giorgetto Giugiaro. Początkowo auto oferowane było z dwiema benzynowymi jednostkami napędowymi (1.3 i 1.5) pochodzącymi z Fiata Ritmo. W 1982 roku zaprezentowano usportowioną wersję pojazdu – GT, która produkowana była z 1.6 l silnikiem benzynowym o mocy 105 KM, która po kilku latach zwiększyła moc do 108 KM, a w wersji z katalizatorem wynosiła 90 KM. W 1983 roku do produkcji wprowadzono wersję sedan pojazdu, która produkowana była pod nazwą Lancia Prisma. W 1984 roku zaprezentowana została doładowana wersja pojazdu – Delta HF Turbo. Pojazd z silnikiem o pojemności 1.6 l oraz turbosprężarką Garrett AiResearch zyskał moc 130 KM. W 1985 roku moc silnika zwiększono do 140 KM. W 1986 roku Lancia postanowiła wystawić model Delta do Rajdowych Mistrzostw Świata w grupie A. W związku z tym zaprezentowano drogową wersję pojazdu wyposażoną w napęd na cztery koła. Z przodu zamontowano otwarty mechanizm różnicowy, w środku zastosowano centralny mechanizm różnicowy z wiskotycznym sprzęgłem Fergusona, a z tyłu producent zainstalował mechanizm różnicowy TorSen. Auto wyposażono w turbodoładowany silnik pochodzący z modelu Thema o pojemności 2 l i mocy 165 KM. Rok później, w 1987 zaprezentowano ulepszoną wersją modelu z napędem na cztery koła – Delta Integrale. Auto otrzymało ten sam silnik co wersja 4×4, ale wzmocniony do 185 KM. W 1989 roku zaprezentowano ulepszoną wersję Integrale – 16V z odnowionym silnikiem wyposażonym w 16-zaworową głowicę o mocy 200 KM. W 1991 roku zaprezentowano wersję Integrale Evoluzione w której dokonano szeregu zmian mechanicznych oraz rozszerzono wyposażenie pojazdu. W 1993 roku zaprezentowano wersję Integrale Evoluzione II. W stosunku do wersji Evoluzione z 1991 roku auto otrzymało wielopunktowy wtrysk paliwa firmy Magneti Marelli, nową sprężarkę Garrett oraz trójfunkcyjny katalizator. Moc silnika wzrosła do 215 KM. W latach 1980 – 1982 auto oferowane było także jako Saab 600. W stosunku do modelu Delta, auto wyróżniało się m.in. logiem. W plebiscycie Europejski Samochód Roku 1980 pojazd zajął pierwsze miejsce. Lancia Delta Group A to samochód rajdowy grupy A zbudowany dla Martini Lancia przez Lancię do rywalizacji w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Bazuje na samochodzie drogowym Lancia Delta i zastąpił Lancię Deltę S4. Samochód został wprowadzony na sezon 1987 Rajdowych Mistrzostw Świata i zdominował Rajdowe Mistrzostwa Świata, zdobywając 46 zwycięstw w klasyfikacji generalnej WRC i wygrywając mistrzostwa konstruktorów rekordowo sześć razy z rzędu w latach 1987-1992, oprócz tytułów mistrzowskich kierowców dla Juhy Kankkunena (1987 i 1991) i Mikiego Biasiona (1988 i 1989). czyni Lancię najbardziej utytułowaną marką w historii WRC, a Delta najbardziej utytułowanym samochodem.

OPIS  : LANCIA DELTA INTEGRALE 16V

16v integrale został opracowany do rajdów, zaprezentowany na Salonie Samochodowym w Genewie w 1989 roku i zadebiutował zwycięsko w Rajdzie San Remo w 1989 roku. Charakteryzował się podniesionym środkiem maski, aby pomieścić nowy 16-zaworowy silnik, a także szerszymi kołami i oponami oraz nowymi plakietkami identyfikacyjnymi z przodu i z tyłu. Podział momentu obrotowego został zmieniony na 47% z przodu i 53% z tyłu. Dwulitrowy silnik Lancii 16v z turbodoładowaniem wytwarzał 200 KM (147 kW) przy 5500 obr./min, co dawało maksymalną prędkość 220 km/h i 0-100 km/h w 5,7 sekundy. Zmiany obejmowały większe wtryskiwacze, bardziej responsywną turbosprężarkę Garrett T3, wydajniejszy intercooler oraz możliwość pracy na paliwie bezołowiowym bez modyfikacji. Wraz z 16-cylindrowym modelem Lancia wprowadziła wariant ośmiozaworowy wyposażony w trójdrożny katalizator – który zmniejszył moc do 177 KM (130 kW) – przeznaczony na rynki europejskie, gdzie takie urządzenia do kontroli emisji spalin były obowiązkowe. Latem 1990 roku dokonano kilku drobnych zmian we wszystkich sportowych modelach Delty, a integrale otrzymało nowe materiały obiciowe. Podobnie jak w HF turbo, stosowane od 1986 roku połączenie jasnoszarej Alcantary i wielokolorowej tkaniny w paski zostało zastąpione ciemnoszarą Alcantarą z welurem w ukośne paski. W przypadku zamówienia opcjonalnych siedzeń Recaro, nabywca mógł wybrać pełną ciemnoszarą lub zieloną tłoczoną tapicerkę z Alcantary lub perforowaną czarną skórę za dodatkową opłatą. Delta zaczynała swój żywot jako dość niepozorny, niespełna 3,9-metrowy hatchback z mechaniką podążającą śladami Fiata Ritmo i karoserią zaprojektowaną przez studio ItalDesign, które kilkanaście lat wcześniej założył Giorgetto Giugiaro. Dziesięć lat później Delta była już żywą legendą, o której prowadzeniu marzyli czołowi kierowcy rajdowych mistrzostw świata. A jeśli nie mogli jej prowadzić, myśleli tylko o jej pokonaniu, głównie za pomocą pojazdów produkcji japońskiej. Pierwsza Integrale miała jeszcze większą turbinę, nowy intercooler, zawory i usprawniony układ chłodzenia, co doprowadziło do zwiększenia mocy silnika do 185 koni mechanicznych. W sezonie 1988 rajdowa HF Integrale w barwach zespołu Martini Lancia, produkująca około 280 KM, wygrała w ośmiu z pozostałych dziewięciu eliminacji. Jedynie w asfaltowej eliminacji na Korsyce musiała ustąpić pierwszeństwa modelowi Sierra RS Cosworth ze stajni Forda. Łupem Lancii padło również pierwsze sześć eliminacji w sezonie 1989. W tym okresie dwa tytuły mistrzowskie przypadły Lancii i prowadzącemu jej samochody Miki Biasionowi. W drugiej połowie sezonu 1989 coraz większego znaczenia zaczęły przybierać samochody japońskie. Latem w Rajdzie 1000 Jezior w Finlandii wygrał rewolucyjny Mitsubishi Galant VR-4 z czterema kołami skrętnymi, a kilka tygodniu później w Rajdzie Australii triumfowała Toyota Celica GT-Four. Co w takiej sytuacji mogła zrobić Lancia? Po raz kolejny ulepszyć kutą na wszystkie kopyta Deltę! Tak oto w ostatnim kwartale roku w salonach sprzedaży i w rajdach samochodowych pojawiła się Delta HF Integrale z nową, 16-zaworową głowicą silnika. Z zewnątrz pierwsza HF 4WD właściwie nie różniła się od zwykłych Delt. Największą zmianą były dwie pary okrągłych reflektorów z przodu zamiast pojedynczych, prostokątnych. W środku auta panowała typowa dla Delty surowość, a przed kierowcą znajdowały się dwie tablice pełne żółych zegarów i wskaźników. Delta HF Integrale nie czuła potrzeby ukrywania swojej osobowości i poszła znacznie dalej. Na stałe pojawiły się między innymi charakterystyczne, muskularne nadkola, skrywające szerokie opony. W wersji 16-zaworowej do zestawu doszły poszerzone jeszcze bardziej nadkola i wybrzuszona, wentylowana maska silnika. W środku w pierwszym rzędzie umieszczano kubełkowe fotele Recaro. W roku 1989 Delta Integrale 16V o mocy około 300 KM zdążyła wygrać tylko jeden rajd, a w ostatniej eliminacji sezonu po raz kolejny triumfowało Mitsubishi. W roku 1990 maszynie w barwach Martini Racing było jeszcze trudniej, ale pozostała na szczycie. Lancia triumfowała w sześciu z 12 eliminacji, przywożąc do domu czwarty z rzędu tytuł mistrza świata konstruktorów. Wśród trofeów zabrakło tytułu kierowców, który zgarnął Carlos Sainz w Toyocie. W sezonie 1991 rządzili w gęstej obstawie Włosi i ich najlepszy kierowca, Juha Kankkunen, który sięgnął po czwarty i ostatni tytuł w swojej karierze. Samochody Lancii wygrały w sześciu z czternastu rajdów. Pozostałe rozdzieliły między siebie Mitsubishi i Toyota, z przewagą tej drugiej. Lancia Delta HF Integrale 16V w ciągu blisko trzech lat produkcji znalazła prawie 15,6 tysięcy nabywców. Starzejąca się konstrukcja przeżyła w samochodowych, rajdowych mistrzostwach świata jeszcze jeden rok, przynosząc jako Integrale Evoluzione włoskiej marce szósty z rzędu tytuł mistrza świata. Z rajdów Lancia wycofała się niepokonana, zostawiając w 1993 roku pole do popisu Japończykom. Cywilna Evo oferowana była klientom przez blisko dwa lata. Zastąpiła ją 215-konna, ostatnia Delta HF Integrale Evo 2, której produkcję zakończono w 1994 roku.