VW ILTIS

RYS HISTORYCZNY  : Volkswagen Iltis (z litewskiego „Kieł” z niemieckiego „Tchórz”) Typ 183 − niemiecki wojskowy samochód terenowy produkowany w latach 1978–1988 w zakładach Volkswagena dla Bundeswehry. Auto produkowane było także na licencji przez przedsiębiorstwo Bombardier dla kanadyjskich i belgijskich sił zbrojnych. W roku 1980 cztery ekipy jeżdżące Volkswagenem Iltisem zajęły miejsca w czołówce podczas rajdu Paryż-Dakar. Pierwsze miejsce zajął zespół Kottulinsky/Löffelmann, z numerem startowym 137 (samochód tego teamu jest wystawiony w oryginalnym stanie w muzeum motoryzacji Autostadt w Wolfsburgu). Kolejne miejsca zajęte przez zespoły z Iltisami to: 2., 4. i 9.

OPIS  : Volkswagen ILTIS

Volkswagen Typ 183, bardziej znany jako Iltis , jest pojazdem wojskowym zbudowanym przez Volkswagena do użytku przez niemiecką armię. Iltis był wcześniej produkowany na licencji w Kanadzie przez Bombardier Inc. Chociaż oba pojazdy były przez krótki czas oferowane równocześnie, Typ 183 skutecznie zastąpił Typ 181. Geneza pojazdu rozpoczyna się od zapotrzebowania niemieckiej armii na lekki samochód terenowy z napędem na obie osie. Auto zastąpić miało wysłużony model DKW Munga używany przez Bundeswehre od 1956 roku. W 1962 roku rozpoczęto wraz z Francją i Włochami pierwsze prace projektowe nad następcą pojazdu, który oznaczono symbolem Europa-Jeep. Dziesięć lat później strona francuska wycofała się z projektu, który w całości upadł w latach 1975–1976. Z uwagi na coraz silniejszą potrzebę nowych pojazdów, dwa niemieckie koncerny motoryzacyjne Volkswagen oraz Daimler-Benz otrzymały zlecenie zaprojektowania prototypów nowego samochodu terenowego z napędem na cztery koła, o ładowności 500 kg. Rok później rozstrzygnięty został przetarg na korzyść marki Volkswagen, który w celu zmniejszenia kosztów produkcji, zastosował w pojeździe masowo produkowany silnik. Produkcją pojazdu zajęło się należące do Volkswagena Audi. W niemieckiej armii samochód pełnił rolę auta dowodzenia, łączności oraz ambulansu. W 1983 roku licencję na produkcję pojazdu kupił kanadyjski Bombardier, który sporą część pojazdów sprzedał do Belgii, Omanu i Kamerunu. Pojazd standardowo wyposażony został w benzynową jednostkę napędową o pojemności 1.7 l i mocy 75 KM pochodzącą z Passata. Cechą charakterystyczną pojazdu jest długa, pochyła pokrywa komory silnika. Od góry, pojazd osłonięty jest brezentową opończą, którą można zdjąć np. w celu przewiezienia większego ładunku. Do jazdy po drogach pojazd wykorzystuje 4 biegi do przodu oraz napęd jedynie na tylne koła. W terenie korzystać może również z napędu na przednią oś oraz piątego biegu terenowego. Takie rozwiązanie pozwala uzyskać w pierwszym przypadku prędkość maksymalną do 130 km/h, a w drugim maksymalną moc. Stalowa karoseria połączona jest śrubami z ramą podwozia, i jest na tyle obszerna, że zapewnia wygodne siedzenia dla kierowcy oraz trzech pasażerów. Pojazd wyposażony jest w pałąki ochronne, mające zwiększyć bezpieczeństwo pasażerów w przypadku wywrócenia pojazdu. Za pomocą dodatkowego zestawu montażowego na pojeździe po zdjęciu brezentowego dachu można zainstalować różnorodne uzbrojenie, m.in. wyrzutnię przeciwpancernych pocisków kierowanych MILAN. Iltis może być przenoszony przez śmigłowiec Sikorsky UH-60 Black Hawk. Przeprowadzono również próby desantowania pojazdu na spadochronie. Pomiędzy 1978 a 1981 roku hale produkcyjne zakładów Audi w Ingolstadt opuściło około 8800 pojazdów; z tego 8470 sztuk trafiło do sił lądowych, dalszych 310 egzemplarzy do lotnictwa, a pozostałe 20 do marynarki wojennej. Oprócz wykonywania typowej roli pojazdu transportowego, Bundeswehra wykorzystywała niektóre z posiadanych samochodów Iltis w kilku wersjach specjalistycznych – jako ambulans, pojazd do układania linii telefonicznych, wóz dowodzenia i łączności oraz stacja rozpoznania dźwiękowego. Poza wersją kabriolet produkowano również pojazdy ze sztywną górną część nadwozia, wyposażone w wyciągarkę oraz hak do holowania przyczepy o masie do 750 kg. Nazwa tego samochodu tłumacząc z niemieckiego po polsku znaczy ni mniej, ni więcej tylko tchórz. Idąc tym zoologicznym tropem nazewnictwa, cywilna wersja powinna chyba nazywać się… tchórzofretka. Na szczęście stratedzy Volkswagena nie wpadli na taki pomysł i produkowany od 1979 roku na potrzeby cywilne samochód nazywa się tak samo, jak wersja wojskowa. W trosce o cywilnych klientów Wolfsburg starał się przedstawiać auto jako na wskroś sympatyczne. W reklamowych folderach prezentowano je z czerwoną karoserią na tle ciekawych i wpadających w oko scenerii – trochę tak, jak dziś pokazuje się SUV-y. Zaprojektowany przez Audi i produkowany w Ingolstadt Iltis był przedstawiany jako idealny pojazd dla budowlańców, leśników, rolników itd. Tyle że militarne proweniencje pozostały mimo wszystko dominujące – Iltis nigdy nie robił tajemnicy z tego, że tak naprawdę jest bezkompromisowym pojazdem dla wojska, o masie użytecznej 700 kg. Jego zwisy są niemalże tak krótkie, jak przełożenie pierwszego biegu, a prześwit (22 cm) i głębokość brodzenia (60 cm) sprawiają, że auto świetnie nadaje się do całkiem ambitnych offroadowych zastosowań. Volkswagen może pokonywać nawet 35-stopniowe wzniesienia, czego po niezbyt żwawym silniku 1,7 litra raczej się nie spodziewaliśmy. Opcjonalnie do auta można było zamówić blokady przedniego i tylnego mechanizmu różnicowego. Delikatnych elementów, które mogłyby się w nim podczas terenowej jazdy uszkodzić, właściwie tu nie ma. Iltis ma też na koncie zupełnie inne osiągnięcie. To właśnie możliwości tego samochodu w 1977 roku sprawiły, że zespół inżynierów, skupiony wokół Ferdinanda Piëcha, przeszczepił jego napęd do aut osobowych. Mimo znaczka VW na grillu Iltis dał początek napędowi quattro w Audi. W 1980 roku Freddy Kottulinsky, jadący Iltisem, zwyciężył rajd Paryż–Dakar. Na drugim, czwartym i dziewiątym miejscu również zameldowały się fabryczne załogi w Iltisach. Mimo to cywilna wersja auta nigdy nie stała się popularna. Do zakończenia produkcji w 1982 roku sprzedano zaledwie 616 niewojskowych terenowych Volkswagenów. Na przeszkodzie do popularności stanęły spartańskie wyposażenie i bardzo wysoka cena: w 1982 roku za jednego „tchórza” można było kupić trzy Golfy – z podstawowymi silnikami i wyposażeniem, ale jednak!