FOCKE WULF FW 190A-8

RYS HISTORYCZNY:  Focke-Wulf Fw 190 Würger – jednomiejscowy, jednosilnikowy niemiecki myśliwiec z czasów II wojny światowej. Wyprodukowany w ponad 20 tysiącach egzemplarzy, w tym około 6 tysięcy w wersji myśliwsko-bombowej. Pod koniec 1937 roku Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy (Reichsluftfahrtministerium – RLM) wysłało do kilku zakładów specyfikację na nowy myśliwiec, który miałby wejść, obok Bf 109, do służby i stanowić zabezpieczenie na wypadek, gdyby się okazało, że samoloty innych krajów są lepsze od Bf 109. W tym czasie konstruktorzy zakładów Focke-Wulf pod kierunkiem prof. Kurta Tanka i inżyniera Rudolfa Blasera pracowali nad kilkoma projektami myśliwców, w większości z silnikami rzędowymi. Wśród nich był też projekt dość małego myśliwca o zwartej konstrukcji z 18 cylindrowym, chłodzonym powietrzem, silnikiem gwiazdowym BMW 139. W tym czasie w Niemczech nie uważano silnika gwiazdowego za odpowiedni napęd samolotów, zwłaszcza myśliwców. Ale niepowodzenie z projektem myśliwca Heinkel He 100 i He 112 oraz przewidywania, że zakłady produkujące silniki rzędowe nie będą w niedalekiej przyszłości w stanie wyprodukować wystarczającej liczby tych silników, przyczyniły się do tego, że to ten projekt został zamówiony i rozpoczęto jego rozwój. Ponadto zauważono, że za granicą powstały dość udane konstrukcje myśliwców z silnikami gwiazdowymi. Bezpośrednio rozwojem Fw 190 zajmował się zespół pod kierownictwem inżyniera Rudolfa Blasera. Po zakończeniu wojny w fabryce SNCAC (Cravant – Francja) zbudowano 64 egzemplarze wersji A-5 i A-8 dla Francuskich Sił Powietrznych.

OPIS  : FOCKE WULF FW 190A-8

Z uwagi na przewidywaną specyfikę produkcji wojennej zespół profesora Tanka skonstruował maszynę łatwą do wytwarzania do tego stopnia, że mogła być budowana przez zakłady niemające dotychczas doświadczenia w budowie samolotów. Również wiele podzespołów mogło być produkowane przez pół-wykwalifikowanych pracowników. Sama konstrukcja została zaprojektowana znacznie na „wyrost”, m.in. podwozie samolotu mogło wytrzymać masę i prędkość przyziemienia dwa razy większą niż by to wynikało z wymagań obliczeniowych. Powyższe fakty, doskonałe własności techniczno-taktyczne oraz eksploatacyjne spowodowały, że nie trzeba było długo czekać na stworzenie z Fw 190 samolotu wielozadaniowego.  Fw 190 A-8 najliczniejsza wersja produkowana od początku 1944 w liczbie 1384 egzemplarzy. Standardowo wyposażano wszystkie samoloty w uniwersalny wyrzutnik bombowy ETC 501 (stosowany często też we wcześniejszych wersjach) służący również do podwieszania dodatkowego zbiornika paliwa. Dostosowano zbiornik instalacji MW 50 (pojemność 115 l.) do pełnienia roli dodatkowego wewnętrznego zbiornika paliwa. Zastosowano nowe anteny urządzeń radiowych oraz zmieniono ich układ wraz z rurką Pilota, co pozwoliło rozróżnić tę wersję od innych na pierwszy rzut oka. W październiku 1943 roku przeprowadzono reformę w siłach szturmowych Luftwaffe, dwa dywizjony (Gruppen) Sch.G 1 przemianowano odpowiednio na I./SG 77 i II./SG 2, a maszyny latające w Sch.G 2 włączono do nowo utworzonych SG 4 i SG 10. W skład SG 4 wszedł również działający wcześniej nad Afryką III/SKG 10. Oba nowo utworzone pułki przezbrojone w maszyny Fw 190 A, F i G rozpoczęły działania na przełomie 1943/1944. Podczas ciągłych działań odwrotowych II/SG 2 trafił na Krym, a następnie na teren Rumunii. Jednostka ta podczas ww. działań oprócz wykonywania typowych zadań szturmowych, zestrzeliła 247 samolotów radzieckich. Z tej liczby 70 maszyn przypadło jednemu tylko porucznikowi Augustowi Lambertowi, który ze 116 zwycięstwami otwierał listę asów pilotów latających w niemieckim lotnictwie szturmowym. Przed operacją Bagration Niemcy posiadały na tym TDW około 200 Fw 190 wersji szturmowych i bombowych. Jednym z ciekawszych zastosowań było użycie Fw 190 jako górnej części zespołu Mistel. Wiadomo, że samoloty te w powyższym zestawie zostały użyte w marcu i kwietniu 1945 do ataków na mosty na Nysie w Zgorzelcu, Wiśle w rejonie Warszawy oraz na Renie. Ostatnim lotem bojowym Fw 190 w tej roli był atak na przyczółki radzieckie za Odrą 16 kwietnia 1945. Armée de l’air stała się posiadaczem tych samolotów po zakończeniu wojny, dzięki podjęciu na nowo produkcji w zakładach SNCAC bazującej na pozostawionych przez Niemców częściach wersji A-5 i A-8. Tak powstałe płatowce nazwano NC 900. Jednakże problemy z silnikami BMW 801 D2 skłoniły Francuzów do szybkiego wycofania tych samolotów z jednostek bojowych. Fw 190 A-8 był jednomiejscowym dolnopłatem napędzanym silnikiem gwiazdowym, o konstrukcji metalowej, z wciąganym podwoziem i chowanym kółkiem ogonowym w trakcie lotu. Zespół napędowy stanowił doładowany mechanicznie gwiazdowy silnik BMW 801D-2 o 14 cylindrach w układzie podwójnej gwiazdy wraz z osłonami, kanałami dolotowymi, pierścieniową opancerzoną chłodnicą i zbiornikiem oleju oraz pierścieniem (zbiornikiem cieczy hydraulicznej) łoża silnikowego. Chłodzony był powietrzem, przepływ wspomagany przez 12 łopatkowy wentylator obracający się wokół wału napędowego, po obu stronach tylnych osłon silnika znajdowały się żaluzje regulujące. Silnik przystosowany do współpracy z instalacją MW 50, jako paliwo stosowano 96 oktanową benzynę C3. W zależności od odmiany silnika używano śmigła metalowe VDM9 o średnicy 3300 mm lub odmianę VDM9 o łopatach drewnianych o średnicy 3500 mm. Kadłub półskorupowy z duraluminium o obrysie owalnym, dzielił się na dwie sekcje: tylną i przednią. Oba te elementy wykonywano oddzielnie i łączone je potem za pomocą nitów. Na kadłub składało się 14 wręg z podłużnicami, krytymi nitowano na gładko blachą duralową. Wręga nr 1 była pełna stanowiła jednocześnie ścianę ogniową i do niej przymocowane było łoże silnika. W przedniej sekcji znajdowała się częściowo opancerzona kabina pilota, a pod nią wnęka mieszcząca dwa zbiorniki paliwa. Za nią w lewej dolnej części kadłuba znajdował się wysuwany wraz z podwoziem stopień ułatwiający wejście pilotowi do kabiny. Owiewkę stanowił wykonany z 50 mm szkła pancernego wiatrochron oraz tylna nasuwana osłona, na którą składała się konstrukcja z rur stalowych oszkloną tłoczonym pleksiglasem i zakończona oprofilowaniem z blachy duralowej. Wewnątrz tej osłony zamontowano poprzeczną płytę pancerną o grubości 12 mm chroniącą pilota przed ostrzałem z tyłu, oparcie fotela stanowiła również 8 mm płyta pancerna. Wnętrze 12 wręgi obciągnięte płótnem stanowiącym przeszkodę dla przedostawania się do kabiny pilota spalin. Wzmocnione 13 i 14 wręga były skręcane ze sobą śrubami w celu połączenia w jedną całość przedniej i tylnej sekcji kadłuba. Od 1996 roku niemiecka spółka Flug Werk GmbH w Gammelsdorf rozpoczęła produkcję wersji Fw 190 A-8, A-9 oraz D-9. Do końca 2007 roku wybudowano około 20 egzemplarzy oznaczanych odpowiednio A-8/N, A-9/N oraz D-9/N (Nachbau). Wszystkie repliki latają, napędzane są jedynie silnikami gwiazdowymi ASz – 82 produkowanymi na licencji rosyjskiej w Chinach lub amerykańskimi rzędowymi Allison V-1710. Reszta elementów płatowca według zapewnień producenta jest prawie w 98% zgodna z oryginalną dokumentacją.

ŹRÓDŁO : WIKIPEDIA