FOCKE WULF FW 190D-9

RYS HISTORYCZNY:  Focke-Wulf Fw 190 Würger – jednomiejscowy, jednosilnikowy niemiecki myśliwiec z czasów II wojny światowej. Wyprodukowany w ponad 20 tysiącach egzemplarzy, w tym około 6 tysięcy w wersji myśliwsko-bombowej. Pod koniec 1937 roku Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy (Reichsluftfahrtministerium – RLM) wysłało do kilku zakładów specyfikację na nowy myśliwiec, który miałby wejść, obok Bf 109, do służby i stanowić zabezpieczenie na wypadek, gdyby się okazało, że samoloty innych krajów są lepsze od Bf 109. W tym czasie konstruktorzy zakładów Focke-Wulf pod kierunkiem prof. Kurta Tanka i inżyniera Rudolfa Blasera pracowali nad kilkoma projektami myśliwców, w większości z silnikami rzędowymi. Wśród nich był też projekt dość małego myśliwca o zwartej konstrukcji z 18 cylindrowym, chłodzonym powietrzem, silnikiem gwiazdowym BMW 139. W tym czasie w Niemczech nie uważano silnika gwiazdowego za odpowiedni napęd samolotów, zwłaszcza myśliwców. Ale niepowodzenie z projektem myśliwca Heinkel He 100 i He 112 oraz przewidywania, że zakłady produkujące silniki rzędowe nie będą w niedalekiej przyszłości w stanie wyprodukować wystarczającej liczby tych silników, przyczyniły się do tego, że to ten projekt został zamówiony i rozpoczęto jego rozwój. Ponadto zauważono, że za granicą powstały dość udane konstrukcje myśliwców z silnikami gwiazdowymi. Bezpośrednio rozwojem Fw 190 zajmował się zespół pod kierownictwem inżyniera Rudolfa Blasera.

OPIS  : FOCKE WULF FW 190D-9

Z uwagi na przewidywaną specyfikę produkcji wojennej zespół profesora Tanka skonstruował maszynę łatwą do wytwarzania do tego stopnia, że mogła być budowana przez zakłady niemające dotychczas doświadczenia w budowie samolotów. Również wiele podzespołów mogło być produkowane przez pół-wykwalifikowanych pracowników. Sama konstrukcja została zaprojektowana znacznie na „wyrost”, m.in. podwozie samolotu mogło wytrzymać masę i prędkość przyziemienia dwa razy większą niż by to wynikało z wymagań obliczeniowych. Powyższe fakty, doskonałe własności techniczno-taktyczne oraz eksploatacyjne spowodowały, że nie trzeba było długo czekać na stworzenie z Fw 190 samolotu wielozadaniowego. Wraz z wprowadzeniem do służby samolotu North American P-51 Mustang na przełomie 1943 i 1944 roku, amerykańscy piloci zyskali przewagę prędkości nad Fw 190. To skłoniło konstruktorów niemieckich do przeprowadzenia prób z nowym, chłodzonym cieczą silnikiem Jumo 213 A, o mocy 1287 kW (1750 KM), który z instalacją MW-50 mógł osiągnąć do 1545 kW (2100 KM). W celu poprawy położenia środka ciężkości dołożono przed sekcję ogonową segment o długości 50 cm. Przed silnikiem umieszczono kolistą chłodnicę oleju oraz cieczy chłodzącej. Początkowo nowa wersja miała być również myśliwcem wysokościowym, jednakże potem przekształcono ten samolot w myśliwiec podstawowy. Nowy wariant nazwano Dora (lub D). Fw 190 D-9 przekazano do użytku około 700 samolotów (produkcja była większa, jednakże część samolotów została zniszczona przez alianckie naloty). Wersja ta była wytwarzana w oparciu o płatowiec A-8, dlatego też nie było innych wersji pomiędzy nią a D-2. Próby z prototypami trwały od maja do sierpnia 1944, a sama produkcja seryjna ruszyła również w sierpniu 1944. Do napędu zastosowano silnik Jumo 213 A-1, długość kadłuba została zwiększona do 10,91 m. Uzbrojenie stanowiły dwa wkm MG 131 nad silnikiem oraz dwa działka MG 151/20E u nasady skrzydeł. Samolot również mógł przenosić bombę lub dodatkowy zbiornik paliwa na pod kadłubowym wyrzutniku ETC 504.

ŹRÓDŁO : WIKIPEDIA